Klaar is kees! Dat is de vrije vertaling van de engelse uitdrukking “Bob’s your uncle”. Deze uitdrukking heb ik het afgelopen jaar nogal eens gehoord. Ik vraag me af wat er moet gebeuren om dit een keer in ons vak te kunnen zeggen?
Joep de Groot (CZ) wijst in zijn presentatie voor de Radboud Grand Round van 20 juni jl. wederom op de ernst van de situatie binnen de gezondheidszorg. Dat er echt verandering in ons denken nodig is om de toekomst het hoofd te kunnen bieden. Niet alleen in de politiek maar ook bij ons op de werkvloer en bij de patiënt.
Arbeidsschaarste
Binnen onze zorgorganisaties merken we al dat het schuurt. Het is niet alleen Covid dat ons extra alert gemaakt heeft, maar ook de schaarste in de arbeidsmarkt wordt in het hele land steeds meer gevoeld. Als wij zo doorgaan, is de voorspelling dat binnen een aantal jaren in plaats van één op de zes, zelfs één op de vier werkenden in de zorg nodig zijn om alle zorg te kunnen bieden. We weten allemaal wel, dat dit niet haalbaar is. Er is zorgbreed dus een transitie nodig om niet vast te lopen. Dit geldt ook voor ons vakgebied.
Drie belangrijke factoren
Volgens mij betekent dit dat we per professional meer mensen moeten kunnen begeleiden/behandelen. Hoe gaan we dit doen zonder afbreuk te doen aan persoonlijke aandacht en kwaliteit? Hier zijn volgens mij drie belangrijke factoren waar wij al zelf richting aan kunnen geven om de transitie voor te bereiden:
- Optimaal gebruik van arbeidspotentieel
- Adequate inrichting organisatie inclusief financiering
- Digitalisering
Bundle payment systematiek
Vanuit Zorg1 hebben wij een aantal jaren geleden de bundle payment systematiek (vast bedrag per aandoening) geïntroduceerd. We merken dat steeds meer vakgenoten inzien dat deze financiering ruimte biedt om de juiste professional op het juiste moment in te zetten zonder dat dit negatieve financiële consequenties heeft; bv. de manueel therapeut wordt ingezet voor complexere vraagstukken en de generalistische fysiotherapeut kan veel waarde toevoegen bij de minder complexe beelden.
Naast de taakdifferentiatie die verder kan gaan dan alleen vakinhoudelijke differentiatie, krijgt digitalisering een steeds grotere rol. Digitalisering is niet alleen videobellen maar ook online afspraken maken, 24/7 ondersteuning geven aan patiënt in de vorm van huiswerkoefeningen, voorlichting, E-learnings op specifieke onderwerpen. Kortom zal onze therapeuten meer mogelijkheden krijgen om zijn kennis persoonlijker af te stemmen op zijn patiënt. Onze zorgorganisatie hiermee anders ingericht worden. Het strakke half uur behandelschema zal niet meer nodig zijn. Deze tijd kan gebruikt worden om de aanvullende activiteiten betaald uit te kunnen voeren.
De Patiëntenfederatie spreekt van het ‘hybride’ systeem waar je voor iedere stap in je zorgproces zowel een fysiek deel als een digitaal deel kan gebruiken voor je behandeling.
Dit betekent dat er samen met patiënten bepaald kan worden welke elementen van de therapie fysiek en/of digitaal kan plaatsvinden. Hierdoor kunnen we ook meer mensen helpen.
Bob’s your uncle!
Gezien de schaarste zijn we naar onze patiënten verplicht deze mogelijkheden serieus te onderzoeken, om te voorkomen dat we vastlopen en slechts maar aan een klein gedeelte van de fysiotherapeutische zorgvraag als zorgorganisatie te kunnen beantwoorden.
Ik ben mij bewust van alle hobbels en ‘mitsen en maren’, maar voor mij is dit de reden om met Zorg1, veel energie te blijven steken om een oplossing te zoeken voor de toekomst van ons vak.
Ik hoop dat we dan nog een keer kunnen zeggen: Bob’s your uncle!